Milou Verhoof

Geboren 14-07-2006
Overleden 02-10-2003

Leeftijd zegt niets over nog een hele toekomst hebben of uitzichtloos lijden.

Milou

Op 2 oktober 2023 overleed onze allerliefste dochter en zusje Milou op 17-jarige leeftijd na jaren van psychisch lijden. Zij heeft in die jaren alles wat in haar vermogen lag aan behandelingen, medicatie en lange opnames binnen de ggz en zelfs gesloten jeugdzorg geprobeerd, maar niets gaf haar die sleutel naar herstel en dat toekomstperspectief wat ze zelf ook zo graag wilde. 

Diverse keren werd het lijden haar te zwaar en werd de wens om voor altijd rust te hebben haar bijna fataal. Haar kwetsbaarheid en psychisch lijden door fors trauma werden daarnaast ook pijnlijk zichtbaar in de littekens op haar lijf. 

Haar wens om humaan te mogen sterven was echter zo groot dat ze tot het allerlaatst heeft gevochten en dapper heeft volgehouden: het moment dat de scen-arts (na heel veel overleg zoals de wet dat uiteraard ook verlangt ) “groen licht” gaf aan haar behandelend psychiater en Milou voor een humaan afscheid middels euthanasie. 

Onze dappere Milou overleed op een liefdevolle, serene, rustige manier te midden van ons op haar veilige plekje…. thuis! En ja, we staan 100% achter haar keuze. We zagen dat het leven voor haar niet meer te leven was. Geen kwestie van niet meer willen, maar niet meer kunnen. Trots op haar dat ze door er niet alsnog voortijdig op een eenzame, inhumane manier uit te stappen zichzelf, maar ook ons als gezin en de hulpverlening een traumatische ervaring heeft bespaard. 

Helemaal “op” van haar strijd maar enorm vastberaden dat dit de enige manier was om een eind aan haar dagelijkse, ondragelijke pijn te krijgen heeft ze nu de rust waar ze zo naar verlangt. We zijn opgelucht dat haar lijden voorbij is en dat haarzelf, ons, maar ook hulpverlening een traumatische ervaring door een nare, eenzame, niet humane dood door suïcide bespaard is gebleven, dat we geen politie aan de deur hadden met “slecht nieuws”. 

Onvoorstelbaar voor veel mensen dat iemand, zo jong, zo erg kan lijden dat het leven dat je leeft niet meer te dragen is… Maar zoals Milou altijd zei “leeftijd zegt niets over nog een hele toekomst hebben of uitzichtloos lijden.” Als je het leven niet meer kunt leven heb je geen keuze meer… of toch wel? Dan is ’t kiezen tussen elke dag verder in een hel leven ( en mogelijk dan toch een geslaagde suïcide poging als t te erg wordt ) of op een humane manier mogen gaan. Wij zijn apetrots op onze dappere dochter / zus dat zij deze keuze na al die jaren ook uit liefde naar zichzelf en ons heeft kunnen maken. 

Wanneer je als ouders/broers achter je kind/zus met een doodswens durft te gaan staan en een doodswens mag bestaan en bespreekbaar is heb je het pas over echte liefde! Meer kun je niet van je kind/zus houden!

Wij hebben onze allerliefste Milou in liefde laten gaan. En het doet enorm pijn dat we haar moeten gaan missen maar dat we samen haar wensen omtrent haar dood zo fijn hebben mogen bespreken en alles samen hebben kunnen voorbereiden sterkt ons in de verwerking en het enorme gemis….

Laten we ons hoofd niet wegdraaien maar samen het taboe doorbreken en zonder oordeel naast iemand gaan staan en open staan voor het verhaal van iemand die psychisch een enorme strijd voert!

Psychisch lijden, ga jij ook het gesprek aan? 

Artikel in de Linda

Klik op de afbeelding om het interview te lezen.

Hemelpost

Hier kan je een berichtje achterlaten voor Milou. Ook als je een mooie herinnering aan haar hebt kan je hem hieronder delen.